مهربان عمویم...

تو که مهربانی را گسترده می ساختی و انسانیت را ستایش می کردی...

هیچ کس چون تو سرود زیبای یاری رساندن بر قله های رفیع عشق را بی هیچ ادعا و چشم داشتی فریاد نمی کرد ....

و آنگاه که باید یاری می شدی هیچ کس را یارای یاری رساندن به تو نبود...

و اینک چه مظلومانه پس از تحمل سال ها درد و رنج و بیماری از میان ما پر کشیدی....

                                              روحت قرین رحمت الهی

                                                                                       یادت گرامی

پ ن : مشیت الهی بر این تعلق گرفت که بهار فرحناک را خزانی ماتم زده به انتظار بنشیند و نازنین عمویم در1393/1/27 دار فانی را وداع گوید...